Een paar maanden geleden deden we in de yogales een houding waarbij we op een ingewikkelde onze handen vastpakten achter onze rug. Geloof ik. De naam van de houding en de manier om erin te komen zijn volledig uit mijn hoofd verdwenen. Maar niet het gevoel wat ik had op het moment dat mijn handen elkaar raakte, ik comfortabel zat en iemand uit de groep zei: “Als je dit kan, heb je hele ontspannen schouders.”

Opeens was ik mij bewust dat niet alleen mijn schouders, maar mijn hele lichaam ontspannen was.  Op de berg in Zuid-Spanje, waar ik meer met mijn handen aan het werk was als met mijn hoofd, was ik ontspannen. In theorie wist ik dat dit zo werkte, maar daar op die berg heb ik de rust en ruimte ervaren van lang in de natuur zijn, in de aarde woelen, groenten snijden en stilte om me heen.

Het leek even onmogelijk om ditzelfde gevoel in Nederland ook te ervaren. Tot ik met mijn boek en kleedje de natuur in Leiden ging opzoeken. Een prachtige boom in Het Plantsoen reikte met zijn takken over het water. Als een omlijsting van de wereld en een bescherming voor mij. Daaronder lag ik op mijn kleedje. En ik schreef, las, lummelde en vond de rust en ruimte in mijzelf.