Na mijn vader liet ook mijn zusje weten dat ze een portret door mij wel zag zitten. Ze kwam zelf met het voorstel dat als ik haar in haar natuurlijke omgeving wilde fotograferen, ze dan wilde koken. “Doordat ik koken leuk vind, kan ik anderen makkelijk blij maken door voor ze te koken.” En dit was exact wat er gebeurde tijdens onze ontmoeting/logeerpartij. 

Anne is sinds juni 2019 weer terug in Nederland en ze heeft moeite met hier weer landen en aarden. Dit komt al snel naar voren wanneer we thee drinken en een gesprekje voeren. “Ik weet niet waarom ik ben teruggekomen.” Ik open mijn armen en hou mijn zusje vast zoals ik dit niet vaak doe. Mijn hart groeit een stukje groter van de liefde die ik voor haar voel op dat moment. Hoe ongelooflijk fijn dat zij zich kan overgeven aan de knuffel. 

We wandelen de volgende dag naar het strand. “De laatste keer dat ik de zee zag was in Bali. Dit is wel een wat andere zee.” Op het bijna lege strand nodig ik mijn zusje uit om voor de camera te gaan staan. Niet iets wat zij eng vindt en wat wij al vaker samen hebben gedaan. Allebei zijn we in ons element. Zij met zichzelf laten zien en ik met vastleggen wat zij laat zien. 

“Ik geloof dat ik hier verderop een duurzaam cafe heb gezien. Misschien hebben ze wel lekkere taart.” De avond ervoor keken we naar Heel Holland Bakt en kregen we allebei zin in taart. “Nou, dat is best een leuk idee. Maar we hebben nu net gewandeld, dus is het dan slim om taart te eten.” “Je hebt gelijk, misschien moeten we dan geen taart gaan eten. We hebben tenslotte ook nog chocolade thuis.” “EEF! Ik wil taart.” “Maar je zegt net…” 

Wil je een mooie foto van jezelf, maar vind je dit eng of sta jij nooit mooi op foto’s? Sta jij op een belangrijk kruispunt in jouw leven en weet je even niet goed meer welke kant je op moet? Of lijkt het je gewoon ontzettend leuk om jezelf op dit punt in jouw leven vast te laten leggen als herinnering voor later? Lees dan hier verder over het Persoonlijk Portret.