Op de zolder van een rijtjeswoning achter de poort waar alles van de dag achter gelaten wordt, woont Pleun. Een mini huisje met een mini-fornuis in de mini-keuken, een mini-wasbak in de mini-badkamer en een mini-bank in de mini-woonkamer. Gevuld met liefde door het grote hart van Pleun. Overal waar je  kijkt zijn mooie plaatjes vindbaar, van de uitgeprinte inspiratie tot de uitzichten over de Ooijpolder. In haar huis en tijdens onze ontmoeting is rust en aandacht in overvloed aanwezig. “Er is hier soms echt veel verkeer. Geen auto’s, maar voetgangers en hardlopers waarvan ik me afvraag waar ze heen gaan. Want deze weg gaat nergens heen.” 

Hoewel binnen blijven op deze gure dag heel aantrekkelijk klinkt, trekken we onze truien en jassen aan. We wandelen de weg op die nergens heen gaat. Pleun had een plan bedacht, maar wijkt na 5 meter al af en stuurt ons een modderpad op. Er is een diepe modderige kuil voor ons. Ik kies voor de minder modderige en diepe kuil. Pleun gaat lachend de diepe kuil in. Ze glibbert naar beneden en staat vast, nog steeds met een lach op haar gezicht. Ik steek mijn hand uit en help haar uit de kuil. “We hebben de metafoor van mijn verhaal zo wel meteen te pakken.” Pleun kiest onbewust voor het moeilijkere pad: “Omdat de makkelijke zo doorsnee is, denk ik.”

Na het modderige pad, die nog een aantal kuilen en extra glibberige stukken voor ons in petto had waarbij we elkaar echt vastgrepen en bijna in onze broeken plasten van het lachen, volgt de verharde weg weer. We zien een café waar we graag thee hadden gedronken, maar dit blijkt gesloten te zijn. Een rugzak op een paal roept bij ons allerlei vragen op en voor we verder wandelen verzekeren we ons ervan dat er in ieder geval geen dier inzit. Onze weg gaat verder langs een verlaten strandhut aan de Waal, door prachtige bosjes (“Hier maakte ik ook altijd foto’s van”) naar de favoriete boom van Pleun. 

De boom biedt ons beschutting voor de wind en regen en een mooie plek om het portret van Pleun te maken. De zon laat zich nog even zien en we genieten volop van de zwakke warmte die we voelen. Verderop zien we een fazant weg huppen en Pleun komt niet meer bij van het lachen. “Dit is toch goud!” 

Wil je een mooie foto van jezelf, maar vind je dit eng of sta jij nooit mooi op foto’s? Sta jij op een belangrijk kruispunt in jouw leven en weet je even niet goed meer welke kant je op moet? Of lijkt het je gewoon ontzettend leuk om jezelf op dit punt in jouw leven vast te laten leggen als herinnering voor later? Lees dan hier verder over het Persoonlijk Portret.