Mijn vader en ik wandelen vaker. Van een paar uur tot een paar dagen. Zijn liefde voor vogels, mijn liefde voor fotografie en onze behoeften aan de rust van de natuur maakt samen wandelen een goede combinatie. De wandeling van vandaag is net wat anders. Ik heb wel mijn camera bij, maar hij niet zijn verrekijker of telescoop. We gaan op weg voor het maken van een portret van mijn vader.

Onze wandeling gaat eigenlijk zoals onze wandelingen altijd gaan. We staan geregeld stil bij een vogelgeluid. “Dat zouden wel eens kruisbekken kunnen zijn.” Bij een mooi uitkijkje benoemen we wat we mooi vinden van wat we zien en horen. Mijn vader neemt mij mee om mijn, en zijn, eerste bosuil te zien die zijn broer per toeval ontdekte bij het maken van een foto van een boom. 

En net als altijd maak ik een foto van mijn vader die naar de vogel boven hem kijkt en de paddenstoelen op de grond. Deze keer vraag ik hem ook om midden op een mooi pad te staan en in de camera te kijken. “Waarom staan we hier stil?” “Doe het nu maar gewoon. Wel in de camera kijken, pa.” 

2019 is een tumultueus jaar voor mijn vader waarin hij een onvrijwillig vervroegd pensioen moet verwerken. “Ik dacht dat ik al wat heftige jaren achter de rug had. Dit zag ik echt niet aankomen.” Voor hem is er nu ruimte om uit te rusten. “Maar de rust is er nog niet.” En toch. Hij is meer buiten aan het wandelen, in tuinen van vrienden en familie aan het werk en brengt meer tijd met vrienden door. Ik zie een rustigere man die weer lacht. 

Wil je een mooie foto van jezelf, maar vind je dit eng of sta jij nooit mooi op foto’s? Sta jij op een belangrijk kruispunt in jouw leven en weet je even niet goed meer welke kant je op moet? Of lijkt het je gewoon ontzettend leuk om jezelf op dit punt in jouw leven vast te laten leggen als herinnering voor later? Lees dan hier verder over het Persoonlijk Portret.