De Noordster verschijnt in de lucht en aan de andere kant is de lucht knalrood van de ondergaande zon. “I’m coming home” hoor ik door mijn oortjes terwijl het vliegtuig over Rotterdam, Den Haag en Leiden vliegt.
Moe maar vol energie keer ik terug van een weekend vol plannen maken voor een gave nieuwe business die aansluit bij wat ik wil doen: werkloze jongeren helpen in te zien dat de periode van werkloosheid een kans van ontwikkeling is. Het is onvoorstelbaar dat het idee wat ik 2 jaar geleden had werkelijkheid aan het worden is.

In de afgelopen maanden is er zoveel gebeurt. Met mij en om mij heen, maar vooral in mij. Bij elke keuze voel ik mezelf groeien. Ik sta steeds steviger op mijn voeten en mijn pas wordt duidelijker hoorbaar.

5 maanden geleden schreef ik mij spontaan voor een uitwisseling met andere ondernemers uit Europa, Noord Afrika en het Midden Oosten. Nog nooit eerder had ik gehoord van Ashoka of de ChangemakersXChange. Bij het zien van de aankondiging van de uitwisseling was het alsof er iemand met 2 stenen tegen elkaar sloeg om vuur te maken (dot heeft vast een betere naam als deze omschrijving) en ik kon niet anders als het inschrijfformulier invullen.

4 maanden geleden kreeg ik een onduidelijk mail met veel namen in de aanhef, van iemand die ik niet kende en met veel tekst al dan niet dik gedrukt. Een beetje geïrriteerd over alle mails die ik krijg omdat ik op een nieuwsbrief ben geabonneerd of alle rare aanboden die mensen doen klikte ik de mail bijna weg. Net op tijd zag ik het woord “changemaker” staan. Ik werd uitgenodigd om 5 dagen naar Istanbul te komen samen met 20 andere ondernemers. Kort na deze mail zou ik van hun mijn vliegticket ontvangen. Verbaasd keek ik naar de mail en toen het binnenkwam kon ik wel dansen, springen en gillen van plezier. In plaats daarvan deelde ik het bericht in de familie app en al snel belde mijn vader om te zeggen hoe trots hij was en dat dit een toffe kans is. Glunderend werkte ik die dag door.

3 maanden geleden stapte ik in het vliegtuig naar Istanbul om na 6 dagen terug te vliegen vol met inspiratie en energie om de wereld mooier te maken, 20 nieuwe vrienden door heel Europa en  vermoeid. Wat een fantastische week heb ik daar gehad. Het besef kwam halverwege de uitwisseling dat ik echt heel erg graag werkloze jongeren wil helpen hun potentieel te benutten. Na dit besef sloeg er wel lichtelijke paniek in, want wat zou dit betekenen? Wat als ik kies om mijn leven (in ieder geval het komende levensjaar) hieraan te wijden? Wat als ik voor onzekerheid kies? Wat als….? The all time favorite question die mijn hoofd maar wat graag door mijn hoofd laat gonzen.
Gelukkig was daar Nick McGirl, 1 van de 3 fantastische fijne en lieve facilitators van de uitwisseling, die de tijd nam om naar mijn geraas te luisteren, mij zakdoekjes aan te geven (want huilen doe ik graag) en mij vervolgens te benadrukken dat ik dit kan. Alleen of met anderen, maar dit kan ik.

Het voelde alsof ik wegvloog uit deze ruimte. Alsof er geen grond maar zachte wolken onder mijn voeten waren. Ik voelde de energie weer terugkomen die ik al een paar maanden kwijt was. De flow die maakt dat ik zonder moeite mijn dagen doorvliegt en mijn taken af vink was terug!

2 maanden geleden zette ik processen in gang die ervoor gingen zorgen dat ik na de zomer fulltime voor mijn missie kon gaan. Ik maakte afspraken met vrienden voor hulp bij het maken van nieuwe visitekaartjes en het bouwen van een website. Stapje voor stapje. Een uurtje hier en een half uur daar. Het ging niet snel maar ik ging vooruit. Mijn plan heb ik met niet veel mensen gedeeld, maar wel de mensen die mij aan deze afspraak met mezelf gingen houden.

Op het moment dat ik dit schrijf kom ik net terug van een heel weekend bouwen aan een nieuwe business waarmee ik samen met 3 andere ondernemers, uit Egypte, Roemenië en Frankrijk, (jonge) werklozen in onze vier landen ga ondersteunen in het maken van de omslag in hun denken. Om in te zien dat de periode van werkloosheid niet een negatieve periode hoeft te zijn en dat je deze juist goed kan gebruiken om je persoonlijke en professionele ontwikkeling aan te pakken.
Daarnaast heb ik dus aan deze website gebouwd, in plaats van Blogspot pagina die ik eerst had, zodat ik mezelf vindbaar maak als fotograaf.
En daarnaast heb ik 2 weken geleden de laatste moeilijke stap genomen die ervoor ging zorgen dat ik vanaf de zomer fulltime voor mijn eigen missie kan gaan. Ik heb mijn ontslag ingediend bij Studio Moio als projectleider. Dit was een moeilijke, maar ook heel fijn, open en rustig, gesprek. Na het gesprek werden er in mijn hoofd  meteen nieuwe verbindingen gelegd voor mogelijke samenwerkingen met de Studio, want dat zij hele toffe dingen doen is zeker.

Dus nu weet ik zeker dat vanaf juli 2016 ik op mijn eigen benen sta en mijn missie ga uitvoeren.

Hoe tof is dat!?