Iedereen doet zijn best om afstand te houden van anderen. Geen knuffels. Geen bemoedigend schouderklopje. Geen duwtje in de rug of een schop onder je kont. Ik hou mijn verlangen naar ontmoeten. Zien en gezien worden. En dat terwijl ik prima alleen kan zijn (en ik niet echt alleen ben door mijn huisgenoot en vriend).

Door het oog van mijn camera zie ik jou. Zie ik mij. De rust komt vanzelf. Met elke ademhaling. In. Uit. Daar hoef ik niets voor te doen. Er is rust. Dankbaarheid. Dat ik vrijheid heb om op een woensdagochtend het bos op te zoeken. Het bos legt geen druk. In het bos is alles wat nodig is, te zijn.

Ik kijk in het oog van mijn camera. Het lijkt alsof ik iedereen die mij dierbaar is ontmoet. Daarna ontmoet ik nieuwe mensen. Ik adem voor hen. Ik rust voor hen. Ik lach voor hen. Zodat ook jij de kalmte en troost van het bos voelen. Via mij.

Ga comfortabel zitten. Recht je rug. Adem een keer diep in en uit. Druk dan hieronder op play. Vergroot het scherm om helemaal op te gaan in het moment.