In februari ontmoeten Willemein en ik elkaar bij mij thuis voor een fotoshoot. Een paar weken later sta ik bij haar voor de deur om in haar Kamer aan Zee te logeren. Willemein heeft mij uitgenodigd voor een weekend van bezinning in Domburg. Voor haar een stap in een nieuwe richting en voor mij een perfecte kans om tot rust te komen.
Vrijdag
18.40 Op de tafel vind ik een gedicht. Speciaal voor mij uitgekozen. Na een wervelstorm aan gesproken woorden is er stilte. Ruimte ontstaat voor de woorden die wachten om geschreven te worden. Na een werveling aan acties hoeft er nu even niets en kan de focus naar mezelf.
19.45 Alle dingen die vanochtend heel belangrijk leken vallen weg wanneer ik echt met mezelf ben.
20.00 Aan de tafel schrijf, schrijf, schrijf ik. Woorden verschijnen op het papier. Ik ontdek de kamer en vind het perfecte boek. Niets is toeval, alles is magie. En er is hier zoveel ruimte om de magie van het leven zijn werk te laten doen. Ik start met het lezen van het boek en stop niet meer.
Klop, klop, klop. Ik word wakker uit het boek en mezelf. Achter de deur staat Willemein met een heerlijke maaltijd en toetje klaar. We zagen elkaar een uur ervoor voor het laatst. Dit uur lijkt zoveel langer te hebben geduurd. Ik verlies tijd en mijn behoeften uit het oog en dan is er opeens eten.
20.30 Als een bekend patroon maak ik na het eten het bakje yoghurt open. Na de maaltijd hoort een toetje. Ik steek mijn lepel in de yoghurt en vraag hardop aan mezelf: “Wil ik een toetje?” Of voed ik nu alleen een patroon? Ik had me bedacht dat de yoghurt ook lekker zou zijn als ontbijt. Ik antwoord hardop: “Je kunt het toetje verdelen over de 2 momenten.” In dit moment was ik mij bewust van mijn patroon en in plaats van mezelf te straffen bleef ik lief voor mezelf.
Zaterdag
9.30 Gevoel beweegt de hele dag als water van de zee. Ik hoef er niets van te vinden, ik hoef alleen maar mee te bewegen.
11.45 4 uur geleden werd ik wakker uit een rustige nacht. De gedachte dat ik niets moet is heerlijk. De gedachte dat ik alleen ben en dit mijn ruimte is, is nog heerlijker. Ik pak mijn eigen boek erbij en lees een stuk. Door elkaar lees ik verschillende boeken. Boeken die ontspannen en boeken die inspireren. Ik lees mijn boek tot ik honger heb. Met Einaudi op de achtergrond eet ik de andere helft van mijn yoghurt, open mijn avocado met het door Willemein klaargelegde meisje die ik vond toen ik mijn vuile bord achterliet, en pak de hummus uit het kleine koelkastje op mijn kamer.
Buiten is de wereld wit. Er zoekt een vogel naar zijn ontbijt. De zon breekt voorzichtig door. Wat een prachtig moment.
Ik gun mezelf om de komende dagen precies te doen wat ik wil en mijn eigen ritme te volgen. Na een warme douche rol ik het yogamatje uit en start de oefeningen voor mijn rug. Mijn lichaam geeft aan wat het nodig heeft en ik doe dit. Een strekking in mijn onderrug en het losschudden van mijn schouders.
Ik zet thee en pak mijn lege vellen. De leegte nodigt mij uit om haar te vullen met woorden. Ik schrijf en schrijf en schrijf. In de afgelopen maanden heb ik mezelf niet de tijd gegund om te schrijven. Ik heb mezelf volledig laten meestromen op wat er ontstond. Nu, dit weekend, besef ik me dat het tijd is de grip op mijn leven weer terug te krijgen. Dagen hiervoor keek ik ernaar uit om weer op weg te zijn met mezelf. Terug naar mijn basis om vanuit hier weer het leven zich te laten ontvouwen. Dit betekent niet dat ik achterover leun en niets doe. Dit betekent iedere keer weer een stap blijven zetten. Niemand anders dan ik is verantwoordelijk voor mijn geluk.
Zondag
7.45 Mijn hoofd was actief vannacht. Er zat veel onrust, maar niet zoveel als anders. Vandaag is de laatste volle dag hier. Ik ben benieuwd naar hoe deze dag zich weer gaat vullen. De dag hiervoor vulde zichzelf als vanzelf met schrijven, lezen en kleuren.
Het is fijn om ondersteund te worden door Willemein. Ondanks dat ik de meeste tijd alleen ben voel ik haar aanwezigheid. Wanneer we elkaar zien valt het me op dat ik veel praat. Ik blijf maar gaan en vraag me af hoeveel hiervan ik zou willen vertellen.
21.00 De zee en ik zijn verbonden. Vroeger voelde ik angst en nu voel ik leven. De zee met haar stilte, haar altijd aanwezige kracht en haar dragende aanwezigheid waaraan ik me kan overgeven. Staren over de zee brengt rust en ruimte in mijn denken. Het creëert oneindige mogelijkheden.
En nu ontdek ik hier in Domburg mijn verhaal dat begint en eindigt met de zee. Samen met Willemein van “Met de stroom mee”. Wat is het leven toch waarachtig mooi.
Maandag
8.00 Vanochtend ga ik vertrekken uit Domburg. Ik ervaar een vertraging in mijn hoofd. Mijn gedachten zijn langzamer en rustiger. Ze springen niet meer door mijn hersenpan heen. Er is ruimte voor stilte. De laatste maanden heb ik het echt alleen zijn niet ervaren. Dit weekend kon ik ontspannen en stopte ik met het vluchten van de drukte in mijn hoofd.
