Het blijft mij verbazen hoe moeilijk ik om hulp vragen soms vind. En ondertussen verkondig ik iedereen om mij heen dat dit heel belangrijk is en dat het echt niet zo moeilijk is. En toch blijf ik dan zelf doorlopen met allerlei to-do’s in mijn hoofd die een ander ook kan doen – vaak nog beter ook-. Ik voel dan dat mijn hoofd drukker, rommeliger en voller wordt. Dit heeft invloed op de spanning in mijn nek en schouders en mijn nachtrust – vooral in slaap vallen is lastig wanneer er een eindeloze stroom aan acties door mijn hoofd maalt-.

Dus 1 manier om het om hulp vragen makkelijker te maken

Denk er niet over na en doe het gewoon

En dat klinkt wederom zoveel makkelijker als dat het is, maar het stomme is en blijft dat het echt zo is. Het in je eentje aan blijven hikken tegen al die acties waar een ander zo doorheen vliegt is vermoeiend. En ja, vragen om hulp is spannend, maar een klein beetje spanning weegt niet op tegen de ruimte die je creëert als je niet alles alleen doet.

Goed, nu wil je vast een voorbeeld om te weten dat ik echt wel zelf deze onmogelijke, maar enkele stap ook heb gezet.

In december ben ik als 1 van de 20 gelukkige ondernemers naar de ChangemakersXchange in Istanbul gemogen (lees ook mijn blog hierover). Een supergave ervaring waar ik ondernemers uit heel Europa heb mogen ontmoeten. Hieruit zijn een aantal samenwerkingen ontstaan. 1 hiervan is met de organisatie Activ’Action uit Frankrijk. En hiervoor is het nodig om het hele avontuur van Superheld te vertalen van het Nederlands naar het Engels. Ik had me bedacht dat ik dit prima alleen kon doen, want, zo vertelde ik mezelf, het is goed om de hele training weer eens te lezen en ben ik weer helemaal op de hoogte van wat de deelnemers aan het doen zijn.

Maar dit is natuurlijk een enorme, zo niet onmogelijke, berg werk in mijn eentje, naast al mijn andere taken voor Superheld en mijn andere baan. Ergens eind januari kreeg ik kramp in mijn buik elke keer als ik dacht aan de vertaling of wanneer ik erover sprak en ik voelde de spanning in mijn nek en schouders toenemen. Ik besloot om onder de deelnemers te vragen of er mensen waren die het leuk vonden om mee te helpen met het vertalen en warempel – ik weet ook niet waar dit woord opeens vandaan komt, maar het is het woord wat in mij op komt wanneer ik terugdenk aan dit moment – 2 deelnemers gaven aan dit wel te willen. Mijn mond viel nog net niet open en ik zette ze aan het werk. En langzaam begonnen de vertaalde lessen binnen te stromen.

Het gevoel dat ik dit kon loslaten en dat het toch gebeurde was heerlijk! Echt waar! Het is fijn om te weten dat ik mijn aandacht ergens anders op kon richten, maar dat het nog steeds gebeurde. Heerlijk! – Dat had ik al geschreven, maar het was echt HEERLIJK –

Gelukkig ben ik een mens en blijft om hulp vragen moeilijk. De deadline kwam in zicht en er was zelfs al een Engelssprekende groep Fransen – wij hadden dat als de grootste uitdaging gezien – gevonden die niet konden wachten om te starten met de training. Maar nog nog niet alles is vertaalt. Wederom kramp in mijn buik tot ik me besefte dat mensen helpen fijn vinden. Ik stelde nogmaals de vraag onder de superhelden wie mij wilde helpen de laatste loodjes van het vertaalwerk te doen. En wederom – warempel – weer 2 helden die mij willen helpen.

Het zal vast niet de laatste keer zijn dat ik weer die buikpijn krijg van teveel to-do’s in
mijn hoofd, maar ik begin het wel te leren. Ik hoef het niet in mijn eentje te doen en ik wil het niet in mijn eentje allemaal doen. Want delen met anderen is zoveel leuker!

Hoe wordt om hulp vragen nu makkelijker?

Ik heb de film ‘We bought a Zoo’ laatst weer eens gekeken en Benjamin Mee geeft zijn zoon fantastisch advies:

“All you need is 20 seconds of insane courage and I promise you something great will come of it.”

– Benjamin Mee, We Bought a Zoo

En sinds dat ik dit weer heb gehoord, pas ik deze vaker toe in mijn leven. Wanneer iets spannend is, denk ik er aan. Wanneer ik iets nieuws ga doen, denk ik er aan. Net voor ik een workshop ga starten, denk ik er aan. Als ik een moeilijke vraag wil stellen, denk ik er aan. En dus wanneer ik om hulp ga vragen.

Vervolgens haal ik diep adem en doe het. Dan kan ik alleen nog maar wachten op de reactie(s). Daarna kan ik genieten van de ruimte en rust in mijn agenda en/of agenda. En dit herhaal ik en herhaal ik en herhaal ik en herhaal ik etc.

Dus nu jij: Je hebt vast hulp nodig. Dit kan tastbaar zijn – zo had ik een snoeischaar nodig -, maar het kan ook niet tastbaar zijn. Bedenk je wat dit is en vraag het. NU! Niet langer wachten. Doe het nu en zie dat er mooie dingen uit komen.

Wil je op de hoogte blijven van wat ik schrijf? Laat je emaildres achter voor mijn zeer onregelmatige blogupdates!