Een paar weken terug zei mijn bootcampinstructeur iets interessants. – Naast roepen dat je door moet gaan, nog dieper of nog langer, kunnen ze dat dus ook. – Hij legde uit dat het moment dat je denkt dat je niet meer verder kan, je benen moe zijn, je sneller ademt als normaal en je denkt dat jij dit echt niet kan. Dat dit HET moment is om door te zetten. Dit is het moment waarop je het langer vol gaat houden, je je uithoudingsvermogen verbeterd en je eigen grenzen aan het verleggen bent.
Mijn leven is als een interval training. Bij de eerste snelle interval is het makkelijk, maar bij elke interval erna wordt het moeilijker. Elke start van een nieuwe training is makkelijker. Want je hebt je conditie getraind. Je lichaam kan het. Je hoofd is degene die zegt dat het niet kan. Je lichaam weet beter, geloof me.
3 jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen. In het begin was ik bloedfanatiek en ging om dag hardlopen. Ik heb 3 keer meegedaan aan een singelloop om 10 km te lopen. Na de derde keer besloot ik dat dit de laatste keer was dat ik dit deed, want ik vind een uur hardlopen niet leuk. Na dit besef hield ik vorig jaar ergens in de zomer op met regelmatig trainen. In de maanden erna kreeg ik mezelf met veel gezucht naar buiten gesleept voor een rondje van 10 minuten. En ik baalde van mezelf. Want ik kan beter! Dat weet ik. Ik heb de bewijzen. Maar waarom ging het niet hoe ik wilde dat het ging?
Vorige week zondag werd ik vroeg wakker na een nacht slecht slapen. Mijn vriend sliep nog en in mijn hoofd gingen de gedachten alweer alle kanten op. “Ik zou nog even kunnen gaan slapen. Al ben ik nu wel op tijd wakker en kan ik dus veel doen vandaag. Hadden we niet afgesproken vandaag iets samen te gaan doen? Maar ik weet niet tot hoe lang hij nog ligt te slapen en ik wil hem niet wakker maken. Dus moet ik wachten tot hij wakker is voor ik iets kan gaan doen.” Gefrustreerd van deze gedachten stapte ik uit mijn bed en zat in de woonkamer. Hiervan raakte ik alleen maar meer gefrustreerd. Uiteindelijk besloot ik mijn hardloopschoenen aan te trekken en een stukje te gaan rennen.
De frisse lucht en de zon hielpen om mijn hoofd leeg te krijgen. Als ik merkte dat ik eigenlijk liever wilde gaan zitten deed ik dit. Wanneer ik merkte dat ik van de warmte van de zon wilde genieten, ging ik op een bank liggen en sloot ik mijn ogen.
Die dag rende ik voor het eerst in een jaar weer meer als 4 kilometer. 6,5 kilometer om precies te zijn. Wat was ik blij en trots op mezelf die dag.
Toen ik vanochtend een deelnemers van Superheld sprak die solliciteren niet meer ziet zitten omdat ze honderden afwijzingen heeft gekregen, dacht ik terug aan die zondagochtend en wat mijn bootcampinstructeur zei. En hoe het leven een intervaltraining is met ups en downs, maar waar je iedere keer sterker uit komt.