Mijn moeder en ik zijn samen naar Lowlands geweest deze zomer. Het was overweldigend groot en zo’n enorm contrast met waar ik de week ervoor was. Het hele weekend heb ik met oordoppen en zonnebril rond gelopen verlangend naar een goed gesprek met een compleet vreemde afgesloten met een knuffel. Dit gebeurde niet. Wat er wel gebeurde is dat ik dat weekend 2 grote beslissingen nam.

In de zomer voelde ik aan dat het niet klopte wat ik deed. Ik had een baan gevonden als woonbegeleider en huurde een zolderkamer. Allebei exact zoals ik het had willen hebben jaren daarvoor. En nu ik dit had, leek het gewoon niet meer te passen met mij.

In de trein naar Lowlands praatte ik met een vriendin van mijn moeder en vroeg ik mij hardop af wat er zou gebeuren als ik mijn contract niet zou laten verlengen op 30 november. Een vonkje ging af in mijn hart en ik kreeg kriebels in mijn buik. Dat weekend bleef het gesprek terugkomen in mijn hoofd. Ik ging schrijven over wat ik dan allemaal kon gaan doen en hoe ik dit voor me zag. Er ontstond een gevoel van ruimte en mogelijkheden. Elke keer weer was er de ‘maar’ van mijn huis. Vlakbij het centrum en station in Breda ben ik de trotse eigenaar van mijn nestje. Een fantastische plek waar ik vanuit niets mijn thuis heb gevuld met herinneringen uit mijn reis. Een maand na Lowlands wandelde ik met mijn vader in Zuid-Limburg en belde ik mijn huisbaas om de mogelijkheid te bespreken van mijn jaarcontract eerder op te zeggen.

Al een aantal jaar vier ik mijn verjaardag op een manier die ik fijn vind. Niets bijzonders. Ik omring mezelf met de mensen die ik op dat moment belangrijk vind en we eten samen. In mijn reis heb ik ervaren hoe belangrijk ik voor mezelf ben, maar ook hoe belangrijk de mensen om mij heen zijn. Op mijn 28e verjaardag werd ik enkel door mijn gezin gefeliciteerd. Dat deed pijn. Ik besefte me dat als ik weg ben het contact niet verdwijnt, maar wel veranderd. Als ik niet mijn best doe om contact te houden met anderen, zullen zij dit ook niet doen bij mij. Op de laatste avond van Lowlands lagen mijn moeder en ik in ons tentje te kletsen en kwam mijn verjaardag ter sprake. Want dit jaar zou ik 30 jaar worden. Een bijzondere leeftijd. Ik wilde dit jaar iets anders doen en niet alleen mijn verjaardag vieren, maar het leven. Het leven waar ik zelf voor heb gekozen en mezelf als cadeau het gevoel van vrijheid geven waar ik zo naar verlang.

En nu is het nu. De maandag na mijn Evelien-Festival waarin ik met 30 mensen een weekend heb doorgebracht om mijn 30e verjaardag te vieren. Ik zit in  mijn met dozen gevulde nestje met spullen die naar de kringloop, container of berging gaan. Na 2 uur uitzoeken heb ik vanmiddag mijn rug gekeerd naar mijn leven wat ik verspreid heb over het oude kleed van oma. Met een pannenkoek, kopje thee en een (serieus hele) slecht kerstfilm ging ik zitten. En kwamen deze woorden. En ik verwelkom de woorden die zoveel maanden hebben gewacht om geschreven te worden met een berg liefde, een grote glimlach en een traan over mijn wang.