Hobbelend door het Atlasgebergte realiseer ik mij dat ik niet van busreizen hou. In ieder geval niet de smalle weggetjes nemende busreizen door gebergte. Van aangenaam warm in Marrakech reizen we via sneeuwballen gooien tijdens de plaspauze naar mijn allereerste ervaring met de woestijn. Deze ervaring zorgde ervoor dat mijn visie op de mens en de natuur compleet veranderde.
Zand
Met een taxi vertrokken we vanuit Zagora op weg naar M’hamid El Ghizlane. Hier stonden twee kamelen te wachten om ons naar het bedoeïendorp te brengen. Deze plek, die gerund wordt door een Nederlands/Marokkaans stel, ligt aan het randje van de woestijn. Wanneer je de poort uit wandelt en een duin oversteekt, zie je niets en niemand meer. Alleen zand. Oneindige hoeveelheden zand. Drie dagen lang aten we versgebakken en heerlijk geurend brood met zand, dronken we zoete Marokkaanse muntthee met zand en voelden we het zand onder onze voeten en in ons haar.
Slapen onder de sterren
Er waren weinig andere gasten. Deze vertrokken ook nog eens na onze eerste nacht. De eigenaar vroeg ons: “Hoe zouden jullie het vinden om een nacht in de Sahara te slapen?” Wij hadden ons antwoord meteen klaar: “JA!”
Een paar uur later werden we meegenomen in een jeep. De eigenaar, een jonge knul en een oude man, breed grijnzend, gingen mee. In de jeep stond dessert blues op. (Klik hier voor een dosis dessert blues voor je verder leest.) De perfecte soundtrack voor de onstuimige rit door de woestijn. De eigenaar wist precies hoe hij de duinen moest benaderen om er overheen te komen. We namen aanloopjes en gleden van duinen. Nooit zaten we vast. Onderweg stopten we even. De oude man stapte uit, liep naar een flinke tak en begon deze naar de jeep te trekken. De jonge knul hielp hem op het laatst.
“Gaan jullie maar omhoog op die duin. Wij zetten de tent op.” De zon begon langzaam te zakken. Het beklimmen van een duin is een vermoeiende bezigheid. Maar dubbel en dwars de moeite waard. Het was een heiige zonsondergang. Maar zeker niet minder mooi hierdoor. Vooral het zitten op de duin uitkijkend over het niets maakte indruk op mij.
De woestijn als oven
Naar beneden glijdend zag ik dat de tent stond en het vuur brandde. We namen plaats rond het vuur. De jonge knul was bezig met allerlei bakken en schalen. De oude man groef een kuil vlakbij het vuur. De jongen gaf een bol deeg aan de man. Deze maakte de bol platter en plaatste die in de kuil. Hij schoof het zand en het vuur eroverheen, pakte het theepotje en startte met het maken van thee.
Niemand sprak echt elkaars taal, behalve de eigenaar die zijn best deed alles voor iedereen te vertalen. Toch kwam er een gesprek tot stand wat grote indruk maakte. De oude man vertelde over zijn leven. Hij heeft altijd als nomade in de woestijn geleefd. Met niets meer dan water, meel en olijfolie trok hij met zijn kameel de woestijn in. Tien jaar geleden heeft hij dit leven verruild voor een hutje grenzend aan de woestijn. Hij genoot van het nomade leven. Dit verklaarde zijn grote grijns in de jeep.
Mijn vraagtekens
De thee en het eten zijn klaar. Een simpele salade en couscous, allebei met zand natuurlijk. Eén voor één verschijnen de sterren boven ons vuur. De jongen pakt zijn instrument en begint te spelen. De mannen vallen bij in gezang. Ik versta het niet en mijn gedachten keren terug naar het verhaal van de oude man. In mijn hoofd verbinden allerlei stukje ervaring en informatie met elkaar.
Ik kom tot de conclusie dat ik vraagtekens heb bij hoe mensen leven, hoe ik leef. De oude man liet mij inzien dat je met zo weinig intens gelukkig kunt zijn. En dat de mens zich kan aanpassen aan de omgeving. Wat ik de mens nu zie doen, is juist het omgekeerde. We zijn ons los gaan zien van de natuur. Hierbij vergetend dat wij net zo veel de natuur zijn als bomen, uilen en leeuwen.
Deze ervaring heeft mijn denkwijze ontzettend gevormd. Het maakt dat ik meer tijd in de natuur ben gaan doorbrengen. Wandelend en met zo min mogelijk spullen. Ook is dit waarom ik mensen voor een portret mee neem om te wandelen in de natuur. Ik geloof dat dit is waar wij het dichts bij onze eigen natuur komen. En dat dit de plek is waar ik jou kan vastleggen zoals jij bent.
Heb jij interesse in zo’n portret? Lees dan hier verder of neem meteen contact met mij op.
