Dagen zonder begin of einde

Minuten kruipen voorbij

Wachtend op een zucht

Wachtend op het einde

Dit schreef ik twee jaar geleden tijdens het waken bij mijn oma. De dagen smolten samen en tijd leek niet te bestaan. Voor een week leefde ik en mijn familie in een bubbel die niet groter was als haar kamer. De week erna was moeilijk voor mij. Haar tijd zat erop en mijn wereld stond stil.

De dagen die ik samen met een bijzondere man – ja, jij – mocht doorbrengen kabbelden gemoedelijk voort en ontstond er een ander soort bubbel. Hier konden we allebei loslaten, genieten en ontdekken in de voortdurende gesprekken, allesomvattende knuffels en onzinnige grappen die niemand leuk vond behalve wij.

Hier in Spanje leef ik ook in een bubbel en voelt tijd weer anders. De dagen van de week functioneren als ankerpunt om te weten wanneer we naar de markt gaan, gasten ophalen of ze weer afzetten. De uren van de dag doen er niet toe en we leven van moment naar moment. De dagen smelten samen en tijd lijkt niet te bestaan.

Na het zien van de film “Alice through the looking glass” werd ik mij meer bewust van tijd. In deze film reist Alice in de tijd, samen met Tijd, om haar vriend te helpen. Ik werd me me bewust hoe onbewust ik hier ben van tijd en het positieve effect op mijn geluk van dagen die zonder einde lijken te zijn. En wanneer deze eindeloze dagen dan toch eindigen waren ze als vanzelf gevuld met geluksmomenten en waardevolle acties.

In alle momenten hier boven heb ik de keuze gemaakt om bewust aanwezig te zijn. Mijn laptop was niet in de buurt en mijn telefoon bleef in mijn tas. Het maakt mij blij om momenten en tijd te beleven zonder afleidingen van deze apparaten. Hier in Spanje is dit makkelijk. De uitdaging om dit vast te houden komt volgende maand wanneer ik weer terug in Nederland ben.

Maar misschien is tijd dan ook weer anders.