In december 2019 wist ik het zeker. Ik vroeg mijn vriend of hij met mij wilde gaan samenwonen. Deze keer niet omdat het praktisch was of dat we toch altijd al bij elkaar waren. Nee, omdat ik een thuis wilde bouwen met hem. We deelden dit nieuws met onze familie en vrienden. Zij blij en wij blij.
We bespraken samen de opties waar we zouden willen wonen (hij het liefst in Delft in en ik in Leiden) en begonnen met zoeken. Opmerkingen over de krapte op de woningmarkt liet ik links liggen. Wij zouden gewoon een huis vinden, omdat dit zo kloppend was. Weken die langzaam maanden werden, gingen voorbij. Ons huis kwam niet. Wel zag ik een oproep van een kamer in Delft waar mijn vriend perfect tussen zou passen.
Saboteren en dagdromen
“Heb je nagedacht over wat het betekent wanneer wij gaan samenwonen? Zou je niet liever hier wonen?”, hoorde ik mezelf hem vragen. Hij was enthousiast en ging er over nadenken. Ik bleef achter met een gevoel van verdriet en verwarring. Wat was ik nu aan het doen?! Ik wilde toch met hem wonen? Waarom opper ik dit idee? Na een paar dagen vertelde hij te kiezen voor samenwonen. Pfff, het antwoord waar ik op hoopte. Toch?
We bleven zoeken en dagdroomden erop los. Over onze inrichting en wie we als eerste op visite zouden uitnodigen. In de Corona lockdown periode waren we veel samen. We vonden onze balans en leerden naast elkaar niets doen. Langzaam begon er toch iets te knagen bij mij. Iets klopte er niet. Ik kon er alleen niet mijn vinger opleggen.
Mijn haarbal-moment
Eén van de laatste avonden van onze vakantie vroeg mijn vriend of ik een potje yahtzee wilde spelen. Ik zei ‘ja’ en ging met hem aan tafel zitten. Hij legde alles op tafel en ik merkte weerstand. Ik wilde geen spelletje spelen, ik wilde praten. “Ik wil graag wat zeggen. Is dat oké?” Ik noem dit mijn ‘haarbal-moment’. Zomaar opeens moet er een waterval aan woorden uit en ik kan het niet stoppen. Vaak weet ik zelf niet eens wat eruit gaat komen. Deze keer ging het over mijn knagende gevoel over ons samenwonen. Mijn vriend had dit gevoel ook. We bespraken onze individuele wensen en hoe we deze konden combineren. Hij wilt middenin het leven staan en ik wil rust hebben thuis.
Het gaan samenwonen bleek opeens toch niet zo logisch meer. We besloten los van elkaar te zoeken en enkel te reageren op woningen voor stellen in Delft. Vier dagen na dit gesprek kreeg ik een telefoontje over een woning in Den Haag voor een stel. Het klonk mooi, betaalbaar en op een fijne locatie. Ik was enthousiast. Mijn vriend minder. “Ik wil liever in een eigen kamer wonen,” zei hij, “Ik dacht dat we dit afgesproken hadden. We hebben het hier later over. Ik moet nu mijn trein halen.” Au. Ik bleef verdrietig en gekwetst achter. Het was inderdaad wat we hadden afgesproken. Hij had het alleen nog niet zo helder hardop gezegd.
Mag jij van jezelf halverwege van mening veranderen?
Al snel ontdekte ik dat de pijn van zijn woorden niet diep ging. Een helder gevoel van richting volgde snel. In het gesprek later benoemden we allebei een gevoel van twijfel te hebben gevoeld in de voorgaande maanden over het samenwonen. Beiden durfden we dit niet uit te spreken. Over het algemeen trekken we ons allebei weinig aan van ‘wat zou moeten’ en toch gebeurde dit. Samen hadden we een keuze gemaakt en daar moesten we ons nu aan houden. Want dat is hoe het hoort. Daarnaast speelde ook het blij willen maken van de ander, want de ander heeft gezegd dat deze dit wil.
Het open en eerlijk zijn over alle twijfels die je hebt is niet vanzelfsprekend. En zeker in een relatie tot een ander rete spannend. Er is het risico dat je de ander pijn gaat doen. Daar tegenover staat dat het uitspreken van twijfels ruimte brengt. De ruimte die namelijk ingenomen werd door al die twijfelgedachten en gevoelens kan opnieuw gevuld worden. En de kans is groot dat deze ruimte gevuld wordt met liefde. Voor jezelf en de ander.
Sta jij op het punt om terug te komen op een keuze? Voel jij ergens een twijfel over? Wil je jouw verhaal vertellen aan iemand die je helemaal niet kent? De natuur biedt alle rust en ruimte voor jouw verhaal. Ik luister en stel vragen. Samen reflecteren wij op waar jij nu bent en wat belangrijk is. Wie jij in dat moment bent, leg ik vast in een Persoonlijk Portret. Hopelijk tot snel!