Ik word wakker met een neus die niet wil stoppen met lopen en een hoofd wat steeds voller raakt met watten. Die ochtend heb ik een afspraak met een coach. In dit proces blijf ik mijn uiterste best doen om in het gesprek zinvolle en kloppende dingen te zeggen. Met gesnotter reflecteer ik op wie ik was en waar ik heen wil. Het lukt mij om niet te zeggen: “Ik wil niets liever als in bed liggen”.

“Met frisse lucht wordt het vast beter.” Dit hou ik mezelf voor als ik weer op de fiets stap richting een vriendin. Mijn hoofd wist de weg nog te vinden. Eerder met geluk als met mijn alertheid. Aan het einde van de lunch en het gesprek was ik moe. “Hopelijk maakt meer frisse lucht het beter.”

Thuis aangekomen leek het beter te gaan terwijl ik me concentreerde op de productfotografie van de eigenaar van mijn huidige oppashuis (inclusief kat). De avond kabbelde voort met minder snotteren, een tomatenprutje met pasta en een dobbelspel. Tot ik begon te niezen. De ene na de andere. Het hield niet op.

De volgende ochtend werd ik wakker en was alles weg.

Ik stuur mijn vriendin, mijn yoga docent die de avond voor mijn plotselinge verkoudheid ons veel ademhalingsoefeningen heeft laten doen, een bedankje voor het losmaken van wat het dan ook was. In haar reactie staat: “Graag gedaan.”