Mijn stoppen slaan door. Niet de figuurlijke, maar letterlijke stoppen. Ik ontdekte het door te moeten plassen in het donker. Het briefje naast de stoppenkast zou de oplossing geven. Mijn ogen schieten van de plaatjes met rondjes en rechthoeken naar de drie stappenplannen. Er staat ook nog een noodnummer op waarvan ik overweeg het maar meteen te bellen. Ik voel mijn tranen opkomen vanuit mijn paniek omdat ik mijn lunch niet kan opwarmen in de oven. “Zo ga je het probleem in ieder geval niet oplossen,” hoorde ik mij tegen mezelf zeggen. “Begin eens met de eerste regel te lezen.” Heen en weer ga ik van de stoppenkast naar elk elektrisch apparaat. Het blijkt de stekkerdoos te zijn.

Op deze dag is deze ervaring te verwachten. Ik laat mij leiden door negatieve energie: frustratie en irritatie. Er is namelijk iets wat ik met alles in mijn hart wil en ik lijk niet dichterbij te komen. Het ligt bijna binnen handbereik. En ik kan er elke keer net niet bij. “Het liefst kruip ik nu weg in een hoekje om alleen maar te huilen,” vertel ik later op de dag. Alle gedachten stort ik uit over een vriendin. Zij luistert. “Ik heb jou nog nooit gezien wanneer je het even niet meer weet. Dank je wel dat je mij dit laat zien.” Mijn hoofdpijn, die al uren aanwezig is, neemt af. “Het is mooi wanneer mensen laten zien dat zij niet precies weten waar zij zijn. En misschien leuk om te weten dat voor mij precies helder is wat jij doet.”

Even raak ik nog meer gefrustreerd. Waarom kan ik zelf niet altijd helder zien wat ik doe? Waarom zie ik zelf soms zo troebel? Waarom voel ik mezelf ploeterend door modder? “Je hebt het belangrijkste al gedaan vandaag, Evelien. Je hebt de woorden hardop uitgesproken. Plus je hebt je elektriciteit gefixt! Dat is een hele prestatie op een dag zoals jij die vandaag hebt.”

En dat klopt. Na het zetten van elke opvolgende kleine stap, smaakte mijn lunch uit de oven heerlijk.

Elke avond maakte ik een foto van de maaltijd die ik kreeg op mijn logeeradres tijdens mijn rondje wandelend door Nederland.