“Wat heb jij ingepakt?” vraagt Willemijn 3 dagen voor we gaan wandelen. “Bijna niets. We mogen bij mensen thuis overnachten en kopen onderweg een broodje. En volgens mij kunnen we prima de hele week hetzelfde aan. Dat is ook niet de eerste keer.” 3 dagen later ontmoeten we elkaar op het drukke Utrecht Centraal waar ons Gelukkigerwijspad gaat beginnen.
Proefrondje
Wanneer ik over deze wandeling sprak, noemde ik het een proefrondje. Veel meer was het een ‘ik wil niet langer wachten om een lange wandeling te maken’-rondje. In april ga ik beginnen aan mijn eerste etappe van mijn rondje door Nederland. In totaal wandel ik 1650 kilometer verspreid over 3 etappes en routes die (soms erg) globaal de grenzen van Nederland volgen. Het idee voor het rondje ontstond een paar maanden geleden en in januari werd ik ongeduldig. Dus vroeg ik Willemijn om het Gelukkigerwijspad met mij te wandelen. In 6 dagen wandelden wij ongeveer 120 kilometer. Ik denk dat wij niet alle geplande 120 kilometer hebben gelopen. Soms is het nu eenmaal veel logischer om niet de vastgelegde route te volgen.
In deze wandeling had ik een aantal dingen die ik wilde ontdekken, ervaren of uitzoeken. Wat ik vooral even kwijt leek te zijn was waarom ik de wandeling door Nederland ga doen. Op mijn oproep of mensen willen aanhaken kreeg ik zoveel reactie dat ik 2 weken moest bijkomen. Opeens kreeg ik het gevoel dat het meer, groter, meeslepender, spannender en van meer betekenis moest worden. En raakte ik mijn weg kwijt. Elke dag van het Gelukkigerwijspad herinnerde ik mij een reden waarom ik de ronde door Nederland ga wandelen. De belangrijkste reden is dat ik dit wil. Zo simpel. Tegelijk ken ik alle hobbels op mijn pad voor ik deze simpele redenatie nu logisch kan vinden waardoor het zoveel meer is. En dat wandelen simpel en complex is een andere reden.
Hoe gastvrij is Nederland?
Iets waarvan ik niet wist dat ik wilde ervaren, maar waar ik achteraf enorm blij mee ben dat we dit samen hebben ervaren, is het belang van het checken van een adres. Op vrijdag hadden we een korte dag voor de boeg. We besloten om de ochtend rustig aan te doen en vertrokken laat. De wandeling nam ons mee over de prachtige Utrechtse Heuvelrug naar de Amerongse Berg (zo heet deze heuvel serieus) waar ik Willemijn vroeg om het adres van die avond op te zoeken. “Dat is raar. Hier staat nog 26 kilometer. Jij zei dat we in de buurt waren toch?”
Ik wist tot deze wandeling niet dat er in Nederland 2 plaatsen zijn met de naam Elst en dat deze 26 kilometer uit elkaar liggen. Ik bleek een overnachting in Elst, Gelderland, te hebben geregeld en niet in Elst, Utrecht. Na nog een check, boven op de berg met beperkt bereik, hebben we heel hard gelachen. We spraken een man, Leo, aan in het bos die ons herinnerden aan het programma ‘Hoe gastvrij is Nederland?’ en met dit idee liepen wij richting Elst. Leo bedacht zich en kwam ons bij de volgende bocht tegemoet gefietst. “Jullie mogen ook bij mij en mijn vrouw logeren.” “Weet uw vrouw ook dat u dit aanbied?” “Dat komt wel goed. Jullie zijn welkom en als jullie niet komen, even goede vrienden.” Hij stapte op zijn fiets. Na een kort overleg wandelden wij in dezelfde richting.
Loopliefde
Mijn aller favorietste moment tijdens een wandeltocht is die wanneer je de stad uit loopt. Het bordje ‘Utrecht’ met een dikke rode streep er door. Je loopt nog een kilometer voor je de stad echt achter je laat en dan loop je in de bossen. In plaats van snelle fietsers die je moet zien te ontwijken zijn er mensen die op hun gemak de hond uitlaten en je vriendelijk gedag zeggen. Ik voel mijn gedachten en tempo vertragen. Ik wandel uit de wereld die we tot heel belangrijk maken en breng tijd door in de voor mij echte wereld. De bladeren die klaarstaan om de wereld weer groen te kleuren, de vogels die zich nergens iets van aantrekken en de krokussen die genieten van de zonnestralen.
Een ander mooi aspect van wandelen is dat het zo traag is dat een dag wel een week lijkt te duren. Na een halve dag heb ik al het gevoel zo ver weg en lang van huis te zijn. Het is voor mij het bewijs dat je niet ver weg hoeft te reizen om ver weg te zijn en dat gevoel van afstand te ervaren. Door deze andere ervaring van tijd en afstand ontstaan er heerlijke gesprekken tussen mij en Willemijn. Allebei weten we niet meer wat we wanneer hebben beleefd. We gaan de dagen af aan de hand van gebeurtenissen. “Voordat we de koffie op het bankje kregen aangeboden hebben we bij de begraafplaats pasta uit een plastic zakje gegeten.”
Nog drie weken… Dan ga ik echt aan de wandel en ik sta te trappelen!