Voor ik vertrek denk ik altijd dat ik gewoon een stukje ga wandelen. Een beetje genieten van de natuur, tijd met met zelf doorbrengen, mensen ontmoeten en wandelen. That’s it. Hoeveel wandelingen ga ik nog maken voor ik weet dat er altijd iets gebeurt? Een wandeling is nooit alleen maar een wandeling. Deze blog gaat over het tweede deel van mijn Trekvogelpad. Het eerste deel wandelde ik in september 2020.
Dapper of heel erg dom
Het weerbericht voorspelde weinig goeds. Sneeuw, hagel, temperaturen rond het vriespunt. “Kun je niet een paar dagen later vertrekken?” Het zou een logische keuze zijn en toch deed ik het niet. Op tweede paasdag vertrok ik voor het tweede deel van mijn Trekvogelpad. Ook deze keer zou ik weer een aantal nachten kamperen.
Giebelend wandelde ik vanaf de trein naar het Nivonhuis De Bosbeek. Ik genoot van het weten de komende dagen veel buiten te zijn en was zenuwachtig over de nacht doorbrengen in mijn tent met een temperatuur van 3 graden. Gelukkig mocht ik binnen koken en eten, zodat ik niet heel de avond in de kou hoefde te zitten. Na mijn eten kwam de gastvrouw mij een extra deken brengen: “Wat dapper dat je nu kampeert.” “Dapper of heel erg dom,” reageerde ik. Dit bleef mijn standaard reactie op elke sneeuwvlok en opmerking die volgde in de dagen erna.
Die eerste nacht sliep ik onrustig en licht. Zoals verwacht en zoals altijd in mijn tent. Ik ging er zelfs nog een keer uit om te plassen. De extra deken zorgde voor extra warmte die erg nodig was. In de ochtend hoorde ik de vogels om mij heen kwetteren. Bij het uit mijn tent stappen viel er sneeuw van af. “Zie je wel dat het kan, Eef.” Ik genoot van de rust van de bomen en ademde de lucht in voor ik startte aan het inpakken van mijn tent.
Even helemaal los
Het verbaasde mij hoe gemakkelijk ik weer wende aan mijn wandelende leven. Na de eerste stappen uit de trein had ik mijn leven in Rijswijk losgelaten. Ik kwam los van alles waar ik mee bezig was en was buiten. In het nu.
Het enige wat er elke dag toe deed was van A naar B wandelen. En zorgen dat ik goed bleef eten en drinken en op tijd rust nam.
In deze afgebakende ruimte ontstond er leegte in mij. Er waren flarden van gedachten. Niets bereikte mijn meegenomen schriftje. Ze waren al vervlogen voor ik door had dat ze er waren geweest. Sommigen sprak ik uit naar vriendinnen via whatsapp of in de gesprekken met de mensen bij wie ik mocht overnachten. Vooral was er stilte. En ik.
(Wel hield ik dagelijks mijn wandeling bij in Polarsteps)
Mijn muur tussen Ruurlo en Eibergen
De combinatie van het alleen wandelen en logeren bij onbekenden is een goede balans. Overdag heb ik alle ruimte aan mezelf en in de avond ontmoet ik, vaak, voor mij nieuwe mensen. Het horen van hun verhalen en levenslessen geeft mij energie. Soms is het net alsof ik goede gesprekken met onbekenden nodig heb. Er ontstaan gesprekken vanuit herkenning, ontdekking en ook tegengesteldheid. Elk gesprek is echt als een spiegel van wat mogelijk is, is geweest of waar ik op dat moment ben.
Maar na een paar dagen ging deze wandeling zijn tol eisen. De balans was weg. De kou, het wandelen, het gesprek met mijn oudtante over mijn oma, een gesprek waarin ik mezelf kleiner voelde worden en wat ik niet makkelijk kreeg afgeschud en een saaie wandeletappe. Deze opeenstapeling maakte dat ik ergens tussen Ruurlo en Eibergen tegen een aan muur in mijzelf aan liep. Ik wilde niet meer, ik was op.
Voor even probeerde ik mezelf nog af te leiden met muziek. Jason Mraz. Veel vrolijker en lichter kon ik het niet bedenken. Ik voelde tranen, maar kon er niet bij. Bij een kastje langs de weg stopte ik. Zomaar opeens. Ik leunde op mijn wandelstokken en zuchtte diep. In mijn lijf en hoofd voelde ik alleen maar vermoeidheid, weerstand en de behoefte om in bed te liggen.
Even verderop ging ik op een bankje zitten. Een weiland strekte zich voor mij uit en stilte was overal om mij heen. Mag ik stoppen? Mag ik toegeven? Ben ik nu zwak? Faal ik nu? Wie probeer ik wat te bewijzen? Valt er iets te bewijzen? Wat ben ik hier aan het doen? Ik pakte mijn telefoon en appte mijn gastvrouw van die avond of ze mij kon komen oppikken. “Natuurlijk! Ik ben er met tien minuten.” Zucht. Adem. Tranen. Ik mag toegeven aan mijn grenzen en voor mij laten zorgen. Oh ja.
Wandelen brengt mij altijd iets. Een inzicht, metafoor, ervaring, leermoment, herinnering. Soms zelfs al deze dingen tegelijk. Mijn ervaring met wandelen deel ik graag met jou. Voor wanneer je behoefte hebt om los te komen van alles wat je bekend is. Of omdat je net een hoofdstuk hebt afgerond en je hierbij wil stilstaan. Mag ik jou ontmoeten tijdens een Waardevolle Wandeling?